Χθες πραγματοποιήθηκε άλλη μια συνέλευση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων με θέμα τα κτιριακά προβλήματα του σχολείου μας. Ζητήματα που επηρεάζουν καθημερινά την ασφάλεια και την εκπαίδευση των παιδιών μας.
Κι όμως, παρόλη τη σοβαρότητα του θέματος, παρόντες ήταν μόλις τρεις γονείς. Και όσο απογοητευτικό κι αν ακούγεται, αυτό ήταν… βελτίωση! Γιατί στην προηγούμενη συνέλευση είχε εμφανιστεί μόνο ένας.
Αυτή η αδιαφορία δεν είναι απλώς θλιβερή· είναι επικίνδυνη. Όλοι διαμαρτύρονται για τις συνθήκες, όλοι λένε ότι το σχολείο χρειάζεται αλλαγές, αλλά όταν έρχεται η στιγμή να κάνουν κάτι γι’ αυτό, οι περισσότεροι απουσιάζουν. Είναι εύκολο να ρίχνουμε την ευθύνη στους άλλους. Όμως, αν οι ίδιοι οι γονείς δεν ενδιαφέρονται, πώς περιμένουμε να ενδιαφερθεί κάποιος άλλος;
Δεν μπορούμε να ζητάμε καλύτερες συνθήκες για τα παιδιά μας όταν εμείς οι ίδιοι δεν νοιαζόμαστε αρκετά για να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο. Οι αλλαγές δεν έρχονται από μόνες τους, χρειάζεται συμμετοχή, πίεση και δράση.
Αν δεν σταθούμε δίπλα στα παιδιά μας σήμερα, δεν μπορούμε να περιμένουμε να έχουν ένα καλύτερο αύριο. Το παράδειγμα το δίνουμε εμείς, και μέχρι στιγμής, το μάθημα που τους περνάμε είναι πως η αδιαφορία είναι αποδεκτή. Είναι όμως αυτό που πραγματικά θέλουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου